Chciałam powiedzieć parę słów pożegnania w imieniu słupskich i nie tylko słupskich brydżystów.

Ostatni raz widziałam Jerzego na tym samym cmentarzu.

Odprowadzaliśmy wtedy na wieczny spoczynek koleżankę, Stasię Orłowską.

Akurat Jurek stał niedaleko mnie.

Potem przysiadł na ławeczce.

Może poczuł się słabo?

Zamieniliśmy parę słów.

Jakże kruche jest nasze życie.

To było zaledwie dziesięć dni temu.

Wtedy żegnaliśmy Stasię.

Dzisiaj żegnamy Jego.

Miał wspaniałe życie, spełnioną karierę zawodową.

Był dyrektorem ważnych przedsiębiorstw.

Wczoraj dowiedziałam się od kolegi, że budynek na Piotra Skargi, w którym obecnie pracuję, był przejściowo siedzibą Słupskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego za jego rządów.

Ale ja znałam Jerzego głównie jako zamiłowanego brydżystę.

Był jednym z pionierów i animatorów życia brydżowego w Słupsku.

W Polsce zielone światło dla uprawiania brydża sportowego zapaliło się w 1957 roku po październikowej odwilży. Powstawały pierwsze terenowe struktury które zaowocowały powołaniem Polskiego Związku Brydża Sportowego. Jerzy był jego członkiem od początku.

Możliwe, że jeszcze jako student Politechniki Poznańskiej.

Działał w zarządzie Okręgowego Związku Brydża Sportowego w Koszalinie i współorganizował Okręgowy Związek Brydża Sportowego w Słupsku w 1976 roku w momencie zmiany podziału administracyjnego kraju.

Był jego prezesem.

W latach siedemdziesiątych współorganizował rozgrywki brydżowej Ligi zakładowej. W czasach jej świetności, w rywalizacji uczestniczyło ponad dwadzieścia zespołów reprezentujących tylko same słupskie zakłady produkcyjne. Dzięki jego zaangażowaniu i działalności wspieranej oczywiście przez wielu innych niewymienionych dzisiaj przeze mnie kolegów działaczy, peryferyjny Słupsk od samego początku rozwoju tej dyscypliny sportu był znany w całej brydżowej Polsce.

Jego zasługi zostały docenione.

W 1981 roku otrzymał Złotą Odznakę PZBS, a w 1995 r. nadano mu tytuł Honorowego Członka PZBS.

Przez pięćdziesiąt lat aktywnego życia brydżowego grywał z wieloma partnerami.

Przypomnę tylko niektóre nazwiska: Zdunowskiego, Borysewicza, Czapskiego, Aniserowicza, Łabęckiego.

Niektórzy z nich też już niestety nie żyją.

Chciałam Jurkowi podziękować za te wszystkie pojedynki, które toczyliśmy przy brydżowym stoliku.

Ostatnią drużyną, w której barwach grał była „Pomorzanka Zapolex”.

Pamiętam jakby to było dzisiaj, rozdanie z meczu, które grałam przeciwko Jurkowi, dawno temu, jako początkująca brydżystka.

Wylicytowali, Jurek ze Zbyszkiem, nie najlepszy kontrakt popartyjne 3 pik z kontrą i wyglądało na to, że wpadka będzie wysoka.

Jego partner będący na dziadku bardzo się denerwował, a Jerzy siedział spokojnie i z półuśmiechem na ustach dokładał karty.

I okazało się, że w połowie rozdania to ja z emocji się pogubiłam i wypuściłam to, co skontrowałam.

Zrealizował zapowiedziany kontrakt z premią.

Takiego go zapamiętam.

Spokojnego i łagodnie uśmiechającego się.

Niezależnie od sytuacji.

Tego uczy nas brydż.

Raz się wygrywa, raz przegrywa.

Ale zawsze jest nadzieja na nowe rozdanie, w którym to ty możesz wygrać.

Niestety. W ostatnich latach z powodu kłopotów ze wzrokiem Jerzy nie uczestniczył już w rozgrywkach, ale nadal żywo interesował się wynikami osiąganymi przez słupskich brydżystów.

Żegnaj kolego.

Będziemy Cię ciepło i z wdzięcznością wspominać.

My, członkowie wielkiej brydżowej rodziny.

Wyrazy współczucia dla bliskich.

Słupsk, 18 marca 2016 r.